Γιατί η Μεθοτρεξάτη χρησιμοποιείται σπάνια στις ΗΠΑ για την θεραπεία της Ρευματοειδούς αρθρίτιδας;;;
Δρ Αχιλ. Ε. Γεωργιάδης, Ρευματολόγος, (myoskeletiko@gmail.com).
Αν και η Μεθοτρεξάτη, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο στη θεραπεία της Ρευματοειδούς Αρθρίτιδας (ΡΑ), μια καινούργια μελέτη που δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα, on line, στο γνωστό ιατρικό περιοδικό Arthritis Care & Research, έδειξε ότι το φάρμακο αυτό όχι μόνο χρησιμοποιείται σπάνια για στην θεραπεία της Ρευματοειδούς Αρθρίτιδας, αλλά και ότι η υποδόρια χορήγησή του, που είναι γνωστό ότι προσφέρει καλύτερο φαρμακοδυναμικό και φαρμακοκινητικό προφίλ, ελάχιστα προτιμάται από τους Αμερικάνους ρευματολόγους.
Η μελέτη ήταν αναδρομική, η διάρκειά της ήταν πενταετής, από το 2009 μέχρι το 2014 και αφορούσε 35.640 ασθενείς οι οποίοι έλαβαν αρχικά Μεθοτρεξάτη per os αλλά μόνο το 44% συμπλήρωσε την πενταετία. Από τους υπόλοιπους ασθενείς που άλλαξαν θεραπεία το 87% έλαβαν βιολογικό παράγοντα και μόνο το 13% άλλαξε σε υποδόρια Μεθοτρεξάτη.
Αλλα ενδιαφέροντα στοιχεία ήταν ότι η μέση δόση της per os Μεθοτρεξάτης ήταν 15,3 mg την εβδομάδα, η αλλαγή σε βιολογικό παράγοντα στο 41% των ασθενών έγινε μέσα στο πρώτο τρίμηνο της θεραπείας και τέλος ότι όταν οι ασθενείς ελάμβαναν υποδόρια Μεθοτρεξάτη είχαν καλύτερα αποτελέσματα από την per os χορήγηση.
Η ερμηνεία αυτών των ευρημάτων είναι αρκετά δύσκολη σύμφωνα με τους ερευνητές. Πιστεύουν πάντως ότι η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι αυτό συμβαίνει διότι η Μεθοτρεξάτη αργεί να δράσει και οι ρευματολόγοι ή/και οι ασθενείς τους, δεν μπορούν να περιμένουν τα θετικά της αποτελέσματα, πέραν του 3μήνου, παρόλο που οι οδηγίες συνιστούν αναμονή μέχρι και 6 μήνες.
Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι βιολογικοί παράγοντες δίνουν θετικά αποτελέσματα, μέσα στο πρώτο τρίμηνο, ενώ η Μεθοτρεξάτη αργεί να δράσει παρόλο που πάρα πολλές φορές συνδυάζεται με επαρκή δόση κορτικοστεροειδούς.
Πηγή =
Rohr M.K., et al. The Underuse of methotrexate in the treatment of RA: a national analysis of prescribing practices in the U.S." Arthritis Care Res 2016; DOI 10.1002/acr.23152