Αντιυπερτασικό φάρμακο μειώνει τον κίνδυνο οστεοπορωτικών καταγμάτων.
Δρ Αχιλ. Ε. Γεωργιάδης, Ρευματολόγος, (myoskeletiko@gmail.com).
Η σχέση των διουρητικών με την οστεοπόρωση δεν είναι κάτι το ιδιαίτερα καινούργιο. Τα φάρμακα αυτά επειδή παρεμβαίνουν στην αποβολή του Ασβεστίου από τα νεφρά, θεωρείται ότι μπορούν να επηρεάσουν τον οστικό μεταβολισμό.
Μια πρόσφατη μελέτη που μόλις δημοσιεύθηκε on line στο JAMA Internal Medicine έδειξε ότι εάν θέλει κάποιος να βοηθήσει έναν ασθενή που πασχει ταυτόχρονα από υπέρταση και οστεοπενία, καλόν είναι να του χορηγήσει χλωροθαλιδόνη.
Ο Puttman R. και οι συνεργάτες του, από την Kaiser Permanente της Georgia στην Atlanta, συγκέντρωσαν όλα τα στοιχεία από ασθενείς που είχαν νοσηλευθεί για οστεοπορωτικό κάταγμα ισχίου και λεκάνης και ελάμβαναν ταυτόχρονα κάποια αντιυπερτασική ή/και υπολιπιδαιμική θεραπεία με τα φάρμακα chlorthalidone, amlodipine besylate, ή lisinopril. Τυχαιοποιήθηκαν με αυτό τον τρόπο 22,180 ασθενείς και παρακολουθήθηκαν για 8 χρόνια. Στο τέλος των χρόνων αυτών, αυτοί που εξακολουθούσαν να προσφέρουν πλήρη στοιχεία, περίπου 16,622 ασθενείς, παρακολουθήθηκαν για 5 ακόμη χρόνια.
Τα τελικά αποτελέσματα έδειξαν ότι από τα 338 κατάγματα ισχίου ή λεκάνης που ανευρέθησαν κατά την διάρκεια της μελέτης τα στατιστικά λιγότερα προκάλεσε η χλωροθαλιδόνη, τόσο από την amlodipine όσο και απο την lisinopril.
Σύμφωνα με τους συγγραφείς τα αποτελέσματα αυτής της τυχαιοποιημένης μελέτης δείχνουν ότι εάν έχουμε την δυνατότητα να επιλέξουμε μεταξύ των διαφόρων αντιυπερτασικών σε ασθενείς με κίνδυνο οστεοπόρωσης καλόν είναι να επιλέγουμε την χλωροθαλιδόνη.
Πηγή = Rachel Puttnam et al., JAMA Internal Medicine, on line November 21 2016