Νέες Κατευθυντήριες Οδηγίες του Αμερικανικού Κολλεγίου Ρευματολογίας για την θεραπεία της Ρευματοειδούς Αρθρίτιδας. Θα δημοσιευθούν τον Μάιο 2012.
Στόχος των νέων κατευθυντηρίων οδηγιών είναι να πείσουν τους γιατρούς να είναι πιο επιθετικοί στις αρχικές θεραπείες τους και να τις ξεκινούν όσο το δυνατόν νωρίτερα. Η τακτική αυτή θεωρείται πιο αποδοτική διότι αφενός προλαμβάνει τις οστικές βλάβες που έτσι και συμβούν δεν φαίνεται ότι επουλώνονται όποια θεραπεία και να χρησιμοποιηθεί στο μέλλον και αφετέρου διατηρεί τους ασθενείς σε καλή φυσική κατάσταση που είναι απαραίτητη για την κινητικότητά τους.
Οι ερευνητές τονίζουν όμως ότι οι οδηγίες αυτές στηρίζονται σε συνδυασμό διαφόρων στοιχείων από την βιβλιογραφία και απόψεις ειδικών άρα ανήκουν στο C επίπεδο αξιολόγησης.
Θεραπεία ανάλογα με την δραστηριότητα της νόσου.
Για ασθενείς που είναι συμπτωματικοί για 6 μήνες η λιγότερο η συνηθισμένη τακτική είναι η χορήγηση κάποιου DMARD (μονοθεραπεία), συνήθως Μεθοτρεξάτης.
Εάν η νόσος είναι πιο επιθετική και υπάρχουν δυσμενείς προγνωστικοί παράγοντες όπως εξωαρθρικές εκδηλώσεις ή οστικές βλάβες, μπορεί κάποιος να δοκιμάσει Μεθοτρεξάτη με Υδροξυχλωροκίνη.
Τέλος όταν η νόσος είναι ιδιαίτερα επιθετική και υπάρχουν και δυσμενείς προγνωστικοί παράγοντες τότε η χορήγηση ενός αντι TNF μαζί με Μεθοτρεξάτη ή σαν μονοθεραπεία θεωρείται η πιο ενδεδειγμένη λύση.
Εάν ο ασθενής δεν απαντά στη παραπάνω θεραπεία.
Σε ασθενείς που δεν απαντούν στην παραπάνω θεραπεία, πάσχουν 6 μήνες ή περισσότερο ή δεν ανέχονται τις αρχικές θεραπείες η πρόταση είναι:
α) Αλλαγή του αντι TNF παράγοντα εάν ο πρώτος δεν αποδίδει για τρείς συνεχείς μήνες.
β) Χορήγηση ενός μη αντι-TNF βιολογικού παράγοντα.
Σε ασθενείς υψηλού κινδύνου με συνοδές παθήσεις
Σε αυτούς που πάσχουν από ηπατίτιδα C μπορεί να δοκιμασθεί η Ετανερσέπτη (Enbrel). Αντίθετα σε ασθενείς με ηπατίτιδα Β που δεν αντιμετωπίσθηκε με επιτυχία λόγω ανεπιθυμήτων ενεργειών ή αντενδείξεων, οι βιολογικοί παράγοντες πρέπει να αποκλεισθούν.
Σε ασθενείς με συμπαγείς όγκους ή δερματικούς καρκίνους (nonmelanoma) που θεραπεύτηκαν πριν από 5 χρόνια και περισσότερο, μπορούν να λάβουν βιολογικούς παράγοντες εάν η αρθρίτιδά τους το χρειάζεται. Αντίθετα σε αυτούς που θεραπεύτηκαν πριν από 5 χρόνια και λιγότερο τότε το Rituximab είναι η πιο σωστή επιλογή. Παρόλα αυτά οι συγγραφείς τονίζουν ότι λίγα είναι γνωστά για τους ασθενείς που πάσχουν από καρκίνους και Ρευματοειδή αρθρίτιδα διότι αυτοί συνήθως αποκλείονται από τις κλινικές μελέτες.
Αντι TNF βιολογιοί παράγοντες δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται και σε ασθενείς με συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια σταδίου ΙΙΙ ή IV και με κλάσμα εξώθησης κάτω του 50%.
Σε ασθενείς με φυματίωση
Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι για τους ασθενείς που έχουν υποστεί εμβολιασμό με BCG και έχουν υψηλό ποσοστό ψευδώς θετικών αποτελεσμάτων με την δερμοαντίδραση Mantoux.
Οι συγγραφείς συνιστούν ακτινογραφία θώρακος και μικροβιολογική εξέταση πτυέλων.
Σε αμφίβολες περιπτώσεις καλόν είναι να ξεκινά αντιφυματική θεραπεία πριν ξεκινήσει η θεραπεία με βιολογικούς παράγοντες.
Ακόμη συνιστούν οι εμβολιασμοί για γρίππη, πνευμοκοκκική νόσο, ηπατίτιδα Β, ανθρώπινο papillomavirus και έρπητα ζωστήρα να αρχίζει πρίν ο ασθενής λάβει θεραπεία με βιολογικό παράγοντα ή DMARD.
Πηγή =
Singh JA, Furst DE, Bharat A, Curtis JR, Kavanaugh AF, Kremer JM, Moreland LW, O'Dell J, Winthrop KL, Beukelman T, Bridges SL Jr, Chatham WW, Paulus HE, Suarez-Almazor M, Bombardier C, Dougados M, Khanna D, King CM, Leong AL, Matteson EL, Schousboe JT, Moynihan E, Kolba KS, Jain A, Volkmann ER,Agrawal H, Bae S, Mudano AS, Patkar NM, Saag KG. 2012 update of the 2008 american college of rheumatology recommendations for the use of disease-modifying antirheumatic drugs and biologic agents in the treatment of rheumatoid arthritis. Arthritis Care Res (Hoboken). 2012 May;64(5):625-39. doi: 10.1002/acr.21641.
