Ισως βρέθηκε το αίτιο της Γεροντικής Oστεοπόρωσης και ο τρόπος με τον οποίον εκδηλώνεται.
Δρ Αχιλ. Ε. Γεωργιάδης, Ρευματολόγος (myoskeletiko@gmail.com).
Κάθε άτομο στα γονίδιά του περιέχει όλο το αρχείο των φυσιολογικών και παθολογικών σωματικών αλλά και των ψυχικών του λειτουργιών. Η κυριαρχούσα άποψη τον 20ο αιώνα ήταν ότι οποιαδήποτε νόσος εξαρτιόταν από αυτά τα γονίδια, δηλαδή από την δομή του DNA που είχε κατά την γέννησή του. Τον 21ο αιώνα όμως καινούργιες έρευνες έδειξαν ότι διάφοροι εξωγενείς παράγοντες που ένα άτομο βιώνει κατά την διάρκεια της ζωής του, παράγοντες που εξαρτιόνται από τις καθημερινές συνήθειές του όπως π.χ. το κάπνισμα, το οινόπνευμα, η δίαιτα, το στρες κ.ά. μπορούν να τροποποιήσουν την έκφραση κάποιων γονιδίων, χωρίς να επηρεάσουν την δομή του DNA του. Αυτοί οι παράγοντες ονομάζονται επιγενετικοί και μπορούν να κληρονομηθούν. Συνήθως προκαλούν μία μεθυλίωση του γονιδίου όπου ένα μεθύλιο (CH3) προσκολλάται σε μία κυτταροκίνη, αποκλείοντας ή υπερεκφράζοντας ένα γονίδιο χωρίς να αλλάζει την υπάρχουσα δομική αλληλουχία του γονιδίου. Η Αμερικανική Εταιρεία για την έρευνα του καρκίνου (American Association for Cancer Research) έχει δημοσιεύσει πολλές στατιστικές έρευνες που δείχνουν σαφώς ότι περισσότερες από το 60% των διαγνωσμένων νεοπλασιών δεν οφείλεται σε γενετικούς παράγοντες αλλά σε επιγενετικούς, δηλαδή στον τρόπο ζωής των πασχόντων (www.nagref.gr>ioanna>05.Epigenetikh).
Πρόσφατα ερευνητές από την Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου UCLA κατόρθωσαν να ταυτοποιήσουν ένα ένζυμο το οποίο φαίνεται ότι παίζει κυρίαρχο ρόλο στη δημιουργία της Γεροντικής Οστεοπόρωσης.
Είναι γνωστό ότι οι οστεοβλάστες, το κυρίαρχο κύτταρο στη διαδικασία της δημιουργίας του οστού, προέρχεται από τα μεσεγχυματικά βλαστοκύτταρα του μυελού των οστών. Τα τελευταία κατά την διάρκεια της ζωής μας εξελίσσονται είτε σε οστικά κύτταρα, είτε σε λιποκύτταρα. Η επιλογή εξαρτάται από έναν επιγενετικό παράγοντα τον KDM4B. Οταν ο παράγοντας αυτός υπάρχει στα μεσεγχυματικά κύτταρα τότε αυτά εξελίσσονται σε οστεοβλάστες, όταν δεν υπάρχει τότε εξελίσσονται σε λιποκύτταρα. Στην τελευταία περίπτωση η ισορροπία στο σώμα διαταράσσεται και το άτομο δημιουργεί λίπος αντί οστούν και τελικά παθαίνει Οστεοπόρωση. Την διαδικασία αυτή κατόρθωσαν να την αποδείξουν σε ποντικούς όπου είχαν καταργήσει εργαστηριακά την παρουσία του KDM4B.
Σύμφωνα με τους ερευνητές όσο προχωρά η ηλικία τα βλαστοκύτταρα του σώματός μας γερνούν και χάνουν προοδευτικά το KDM4B. Διαπίστωσαν ακόμη ότι πλην της ηλικίας και η καθημερινη δίατα με πολλά λιπαρά κατά την διάρκεια της ζωής μας επιταχύνει την απώλεια του συγκεκριμένου ενζύμου. Τέλος φαίνεται ότι η χορήγηση Παραθορμόνης μπορεί να αναστείλει, έως ένα βαθμό, την διαδικασία απώλειας του KDM4B.
Τα ευρήματα αυτά δείχνουν πλέον καθαρά ότι επιγενετικοί παράγοντες παίζουν βασικό ρόλο στην εμφάνιση ή μη της Γεροντικής Οστεοπόρωσης και ότι υπάρχουν πλέον οι βάσεις επάνω στις οποίες μπορούμε να στηρίξουμε και την πρόληψη αλλά και την μελλοντική θεραπεία της Γεροντικής Οστεοπόρωσης.
Πηγή: Peng Deng, Quan Yuan, Yingduan Cheng, Jiong Li, Zhenqing Liu, Yan Liu, Ye Li, Trent Su, Jing Wang, Mari Ekimyan Salvo, Weiguang Wang, Guoping Fan, Karen Lyons, Bo Yu, Cun-Yu Wang. Loss of KDM4B exacerbates bone-fat imbalance and mesenchymal stromal cell exhaustion in skeletal aging. Cell Stem Cell, 2021; DOI: 10.1016/j.stem.2021.01.010