Την τρίτη κυριότερη αιτία θανάτου στις ΗΠΑ αποτελούν τα ιατρικά λάθη.
Αχ αυτές οι στατιστικές, πόσες αλήθειες λένε!
Το άρθρο αυτό θα τονισθεί και θα σχολιασθεί ποικιλοτρόπως απόλων των ειδών τα ΜΜΕ. Το κακό για μας είναι ότι και το περιοδικό που το δημοσιεύει είναι από τα μεγαλύτερα του κόσμου και οι επιστήμονες που το υπογράφουν είναι καταξιωμένοι. Αρα μάλλον έχουν δίκιο! Τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιωθούμε; Απλώς να αφιερώνουμε ο κάθε ένας από εμάς, μία ώρα την ημέρα στην ανάγνωση της ιατρικής βιβλιογραφίας που μας αφορά. Πρακτική, εύκολη και απλή λύση τώρα που διαθέτουμε σχεδόν όλοι Internet. Εξήντα λεπτά την ημέρα είναι υπεραρκετός χρόνος για να ενημερωθούμε σωστά. Δεν είναι θέμα που αφορά τους ασθενείς, ούτε το κράτος, είναι θέμα δικό μας και δεν μας φταίει κανένας άλλος για την ανεπάρκειά μας. Ο Βεν. Φραγκλίνος είχε πει: Οποιος είναι καλός στις δικαιολογίες, σπανίως είναι καλός σε κάτι άλλο!
Επέλεξα να χρησιμοποιήσω το σχόλιο που δημοσιεύθηκε στο Newsbeast.gr, ένα από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά ελληνικά sites, μόνο και μόνο για να μην είμαι, άθελά μου, προκατειλημμένος. Δρ Αχιλ. Ε. Γεωργιάδης.
« Την τρίτη κυριότερη αιτία θανάτου αποτελούν τα ιατρικά λάθη μετά την καρδιοπάθεια και τον καρκίνο, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, όπως αποκάλυψε μια νέα αμερικανική μελέτη.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες θα μπορούσε βάσιμα να υποθέσει κανείς ότι και στις άλλες ανεπτυγμένες χώρες κάτι ανάλογο συμβαίνει, μόνο που δεν γίνεται ευρέως γνωστό. Όσο για τις αναπτυσσόμενες και φτωχότερες χώρες σε αυτές το πρόβλημα των θανατηφόρων ιατρικών λαθών είναι ακόμη χειρότερο.
Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς της Βαλτιμόρης, με επικεφαλής τον καθηγητή χειρουργικής Μάρτιν Μάκαρι, που έκαναν τη δημοσίευση στο βρετανικό ιατρικό περιοδικό «British Medical Journal» ανέλυσαν στοιχεία από τα αμερικανικά νοσοκομεία και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι κάθε χρόνο στις ΗΠΑ τουλάχιστον 250.000 θάνατοι (σχεδόν το 10% των συνολικών θανάτων μέσα σε ένα έτος) οφείλονται σε κάποιου είδους ιατρικά σφάλματα.
Στην πρώτη θέση σύμφωνα με τα στοιχεία του Κέντρου Πρόληψης και Ελέγχου Νοσημάτων των ΗΠΑ, βρίσκονται οι θάνατοι από καρδιά (περίπου 615.000 ετησίως) και ακολουθούν οι θάνατοι από καρκίνο (περίπου 592.000). Στην τέταρτη θέση -μετά τα ιατρικά λάθη- είναι οι θάνατοι από χρόνιες πνευμονοπάθειες (147.000) και στην πέμπτη τα ατυχήματα (133.000).
Τα θανατηφόρα λάθη των γιατρών περιλαμβάνουν τη λανθασμένη διάγνωση ασθένειας, την χορήγηση φαρμάκων στα οποία ήταν αλλεργικοί οι ασθενείς, τους θανάτους από λοιμώξεις που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, τα σφάλματα στις χειρουργικές επεμβάσεις, το λάθος ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή κ.α.
Μέχρι σήμερα, όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, ακόμη και το αμερικανικό ΚΕΕΛΠΝΟ δεν διαθέτει κάποιον αξιόπιστο μηχανισμό για να καταγράφει τους θανάτους από ιατρικά λάθη.
Ο αριθμός των 250.000 θανάτων ετησίως βασίζεται σε στατιστική εκτίμηση, που μπορεί να διαφέρει από τον πραγματικό. Όμως οι ερευνητές επεσήμαναν ότι αυτή η εκτίμηση μάλλον είναι χαμηλότερη από την πραγματικότητα, καθώς κατά πάσα πιθανότητα οι θάνατοι από ιατρικά λάθη είναι ακόμη περισσότεροι, καθώς περιλαμβάνουν μόνο όσους συμβαίνουν στα νοσοκομεία, όμως ιατρικά λάθη συμβαίνουν και εκτός νοσοκομείων.
Οι αμερικανοί επιστήμονες ζητούν να υπάρξει μεγαλύτερη διαφάνεια και συστηματική καταγραφή στο ζήτημα των ιατρικών λαθών, ώστε να επικρατήσει μια άλλη κουλτούρα, που θα διευκολύνει τους γιατρούς να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι δεν είναι ασφαλώς ρεαλιστικό να εξαλειφθούν τα ανθρώπινα λάθη από την ιατρική, αλλά μπορούν να βελτιωθούν τα ιατρικά πρωτόκολλα, τα «δίχτυα» ασφαλείας και οι νοοτροπίες του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, έτσι ώστε να μειωθεί ο αριθμός των σφαλμάτων.
Η μελέτη πάντως αναγνωρίζει ότι βασικό εμπόδιο για μεγαλύτερη διαφάνεια αποτελεί ο φόβος -όχι αβάσιμος- των γιατρών και των νοσοκομείων ότι, αν παραδεχθούν το μοιραίο λάθος τους, τότε θα συρθούν στα δικαστήρια από τους συγγενείς των θανόντων.
Πηγή = Medical error—the third leading cause of death in the US, BMJ 2016; 353 doi: http://dx.doi.org/10.1136/bmj.i2139 (Published 03 May 2016)Cite this as: BMJ 2016;353:i2139