Νέα ένδειξη του Lexotanil: Επαγγελματικά ταξίδια στην Ελλάδα
Δρ. Αχιλ. Ε. Γεωργιάδης, Ρευματολόγος, myoskeletiko@gmail.com
Πριν μια περίπου εβδομάδα αποφάσισα να ταξιδέψω στη Λάρισα για να μιλήσω εκτάκτως σε ένα συνέδριο για ένα θέμα της ειδικότητάς μου. Επειδή όμως είχα ξαναπάει στη Λάρισα προ μηνός περίπου, για τον ίδιο λόγο, με αυτοκίνητο και αισθανόμενος πλέον σαν ευρωπαίος με πρωθυπουργό τον Κο Παπαδήμο, έκρινα ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το τραίνο. Το τραίνο σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα είναι ασφαλέστερο, λιγότερο κουραστικό, φθηνότερο και, εάν έχεις τις κατάλληλες συνθήκες, μπορείς κάλλιστα, στο τετράωρο της διαδρομής, να δουλέψεις στον υπολογιστή ή να διασκεδάσεις βλέποντας κάποιο video ή ακόμη και να κοιμηθείς, εάν είσαι κουρασμένος.
Εχοντας όλα αυτά τα θετικά στοιχεία υπόψη μου, μπήκα στο Ιντερνετ να βγάλω εισιτήριο, όπως ακριβώς κάνω όταν θέλω να ταξιδέψω με το αεροπλάνο. Δεν μπορώ να πω ότι, λόγω ηλικίας, είμαι τσακάλι στο χειρισμό του Ιντερνετ αλλά λίγο πολύ τα καταφέρνω. Δυστυχώς ο ιστότοπος της Τραινοσέ είναι φτιαγμένος για δυνατούς λύτες σταυρόλεξεων και ανώτερου επιπέδου χάκερς. Μετά από 30 λεπτών προσπάθεια, είχα καταφέρει να μάθω όλα τα επαγγελματικά προβλήματα των υπαλλήλων του ΟΣΕ και είχα αποκτήσει άποψη για το πώς μπορούν να λύθούν, αλλά εισιτήριο δεν είχα καταφέρει να βγάλω. Απογοητευμένος, απευθύνθηκα σε ένα γνωστό γραφείο ταξιδίων να μου βγάλει το ποθητό εισιτήριο. Εδωσα όλα τα σχετικά στοιχεία και περίμενα ήσυχος το εισιτήριο μου. Πράγματι, δυο μέρες πριν την αναχώρηση, είχα το πολυπόθητο εισιτήριο στα χέρια μου. Απ’ ότι έμαθα, ούτε αυτοί μπόρεσαν να το βγάλουν μέσω Ιντερνετ και αναγκάστηκαν να το βγάλουν πηγαίνοντας με τα πόδια στα γραφεία του ΟΣE. Συμπέρασμα: Στην Τραινοσέ όταν λένε εισιτήρια on line εννοούν on foot.
Την ημέρα που θα ταξίδευα, περίπου την ώρα που έφτιαχνα την βαλίτσα μου, σκέφτηκα και να δω το εισιτήριό μου για να είμαι ενημέρωμένος για την ακριβή ώρα αναχώρησης, τον αριθμό του βαγονιού κλπ. Με χαρά μου διαπίστωσα ότι όλα αυτά τα στοιχεία ήταν σωστά, η μόνη διαφορά ήταν ότι διέφερε η ημέρα αναχώρησης. Σύμφωνα με το εισιτήριό μου, θα επρεπε να ταξιδέψω την επόμενη ημέρα και να ξεκινήσω από Αθήνα την ώρα που άρχιζε η ομιλία μου στην Λάρισα. Η επιστροφή μάλιστα ήταν και αυτή μια ημερα μετά, ακριβώς την ώρα που είχα ιατρείο με ραντεβού κλεισμένα ένα μήνα πριν. Επειδή ακόμα δεν έχει βρεθεί η μέθοδος στιγμιαίου διακτινισμού (βλέπε Star Trek) και επειδή δεν είμαι δισυπόστατος (όπως ο καλός θεός), έπρεπε να βρώ μια κάποια λύση.
Τηλεφώνησα στο πρακτορείο, το οποίο με χαλαρή διάθεση με καθησύχασε λέγοντάς μου ότι μπορώ να πάω στον σταθμό Λαρίσης και να αλλάξω εύκολα το εισιτήριο για την ημέρα και την ώρα που το θέλω.
Πράγματι πήρα το Μετρό, γιατί το κέντρο της Αθήνας ήταν κλειστό από αυτούς που διαμαρτύρονταν για το χαράτσι της ΔΕΗ, και έφτασα στον σταθμό Λαρίσης. Ενας ευγενέστατος υπάλληλος μου είπε ότι δεν υπάρχουν θέσεις πουθενά για την ίδια ημέρα και ότι μπορούσα να πάω στη Λάρισα, χωρίς κανένα πρόβλημα, την επομένη ημέρα και την ώρα που έγραφε εισιτήριο μου. Οταν του εξήγησα ότι θελω να αλλάξω το εισητήριο διότι δεν προλαβαίνω να κάνω την δουλειά μου εάν φύγω την επόμενη, μου απάντησε ότι προς μεγάλη του λύπη δεν μπορεί να κάνει τίποτα και, σύμφωνα με τον κανονισμό τάδε - κάθετος δείνα, δεν μπορούσε ούτε να μου το εξαργυρώσει.
Απογοητευμένος, πήρα το πρώτο Lexotanil του 1,5 mg, για να ηρεμήσω και στη συνέχεια πήρα ένα τοξί να γυρίσω στο σπίτι μου. Φυσικά για να επιστρέψουμε, κάναμε ένα τεράστιο κύκλο που διήρκεσε τουλάχιστον 40 λεπτά, διότι το κέντρο της Αθήνας εξακολουθούσε να είναι κλεισμένο από τους διαμαρτυρόμενους για το χαράτσι της ΔΕΗ.
Επιστρέφοντας στο σπίτι και μέσα στην αγωνία μου να μπορέσω να πάω στη Λάρισα για τη δουλειά μου, μπήκα στο Ιντερνετ για να αναζητησω κάποια λύση. Φυσικά σκέφτηκα το ΚΤΕΛ. Ψάχνοντας βρήκα έναν εξαιρετικό ιστότοπο που διαφήμιζε ότι μπορεί κανείς να πάει σε 3.30 ώρες στη Λάρισα σε διώροφο κλιματιζόμενο υπερμοντέρνο λεωφορείο, όπου πρόσφεραν δωρεάν, νερό, καφέ και πορτοκαλάδα. Σκέφτηκα ότι δεν ήταν και τόσο άσκημη λύση και αμέσως πήρα τηλέφωνο να κλείσω θέση. Μια ευγενέστατη υπάλληλος μου είπε ότι υπάρχουν θέσεις αλλά δεν μπορεί να μου κλείσει από το τηλέφωνο, παρά μόνο εάν έχω κάρτα μόνιμου μέλους του club των ΚΤΕΛ. Ότι πρέπει, άν θέλω να ταξιδέψω, να πάω στο σταθμό Λιοσίων και εάν είμαι τυχερός και προλάβω, υπάρχει πιθανότητα να βρώ θέση, Παρά τις ατυχίες που είχα μέχρι τότε, αποφάσισα να ξαναδοκιμάσω την τύχη μου. Πήρα λοιπόν ένα ταξί για το σταθμό Λιοσίων, όπου έφτασα 10 λεπτά πριν την αναχώρηση του λεωφορείου, διότι έπρεπε να κάνουμε ένα τεράστιο κύκλο, μέσα από στενά και παράδρομους, εφόσον κάποιοι εξακολουθούσαν να διαμαρτύρονται (καμμιά 200αριά απ’ ό,τι έμαθα) για το χαράτσι της ΔΕΗ και είχαν κλείσει όλο το κέντρο της Αθήνας.
Παρ’ όλο που ο σταθμός των ΚΤΕΛ της οδού Λιοσίων, θυμίζει κάποια κτήρια των Ινδιών κατά την περίοδο της Αγγλικής αποικιοκρατίας, είδα το θέμα ψύχραιμα, στήθηκα σε μια τεράστια ουρά κι έβγαλα το πολυπόθητο και προτελευταίο εισιτήριο. Στο σταθμό του ΚΤΕΛ, για να αντιμετωπίσουν την κοινωνική απομόνωση των ανθρώπων δεν βάζουν πουθενά πινακίδες. Έτσι, ο κάθε επιβάτης πρέπει να επικοινωνήσει με 2-3 αλλους για να εντοπίσει το λεωφορείο του. Με αυτό τον τρόπο αναπτύσσονται οι δημόσιες σχέσεις και κανείς δεν αισθάνεται ποτέ μόνος του. Το ίδιο έκανα και εγώ, που συνήθως είμαι μονόχνωτος. Μετά από αρκετές τέτοιες επαφές, διαπίστωσα ότι το λεωφορείο μου ήταν το πρώτο που συναντούσες βγαίνοντας από τον σταθμό (απλά πράγματα, τι χρειάζονται οι ταμπέλλες;). Έφθασα χωρίς καθυστέρηση και, όταν έδειξα στην πόρτα το εισιτήριο μου, με έστειλαν στον επάνω όροφο του λεωφορείου. Νομίζω ότι για τα 30 ευρώ που είχα πληρώσει αδιαμαρτύρητα, το περιβάλλον του 2ου ορόφου με κάλυπτε πλήρως. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και ο χώρος θύμιζε σκηνικό θεάτρου από το έργο του Κάφκα «Η Δίκη». Εμπαινες σε ένα κλίμα μιας άλλης εποχής. Σκοτεινό, χαμηλοτάβανο και με ελάχιστο χώρο ανάμεσα στις θέσεις (πρακτικά μόνο τα δικά μου πόδια χωρούσαν άνετα, λόγω του ύψους μου). Για να βρείς τον αριθμό της θέσης σου, ήθελες φακό. Η εικόνα των ανθρώπων που έψαχναν με ανοικτά τα κινητά τους τηλέφωνα (τα χρησιμοποιούσαν σαν φακούς) μέσα στο σκοτάδι για να βρούν τον αριθμό της θέσης τους θα μείνει χαραγμένη για πολλά χρόνια στην μνήμη μου. Με το που ξεκινήσαμε, η θερμοκρασία ανέβηκε σε επίπεδα φούρνου μικροκυμάτων και γέμισε η ατμόσφαιρα αναστεναγμούς, ιδίως γυναικείους, προσδίδοντας και έναν αισθησιασμό στο περιβάλλον. Αν και δεν με ενοχλεί η μυρωδιά του ιδρώτα, για να αντιμετωπίσω την κατάσταση και να μην πάθω κρίση πανικού, στριμωγμένος μαζί με άλλους 80 κάθιδρους επιβάτες, πήρα το δεύτερο Lexotanil του 1,5mg.
Το θαυμαστο αυτό φάρμακο σε συνδυσμό με την φυσιολογική κόπωση που είχα μετά από τόσες ώρες τρέξιμο, με κρατησαν για 4 ώρες σε κατατονική φάση και κατόρθωσα να φτάσω σώος και αβλαβής στη Λάρισα.
Φθάνοντας εκεί πήρα ένα ταξί για το ξενοδοχείο. Στο δρόμο ο ταξιτζής μου εξεθείασε όλα πλεονεκτήματα του ΚΤΕΛ συγκριτικά με το τραίνο και τρομοκρατήθηκα, διότι η πρόθεσή μου ήταν να επιστρέψω στην Αθηνα με το τραίνο. Χωρίσαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου, αφού προσπαθούσαμε για 15 λεπτά να λύσουμε το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, μέσα στο αγιάζι με 3 βαθμούς θερμοκρασία περιβάλλοντος και 150% υγρασία.
Στη συνέχεια, συνάντησα τους συναδέλφους μου στο ξενοδοχείο, ηρέμησα και καθήσαμε και φάγαμε στο εστιατόριο του Larisa Imperial, δυο σαλάτες, μία Ceasar και μία καπνιστού σολωμού (έχει σημασία που τις αναφέρω) και ένα κρεατικό. Απαντα πολύ ωραία σερβιρισμένα και εξαιρετικά εύγευστα. Μετά ξάπλωσα και κοιμήθηκα αποκαμωμένος.
Το πρωϊ πήρα ένα ταξί και πήγα να αγοράσω το εισιτήριο του τραίνου της επιστροφής. Παρακάλεσα λοιπόν έναν ευγενέστατο υπάλληλο να μου βγάλει ένα εισιτήριο 1ης θέσης για Αθήνα. Ο υπάλληλος με κοίταξε πονηρά και μου είπε: «Φαίνεσθε πάνω από 65 ετών και νομίζω ότι δικαιούσθε μία έκπτωση». Του εξήγησα ότι φαίνομαι λίγο μεγαλύτερος το πρωί γιατί με πρήζει το μαξιλάρι στον ύπνο και η υγρασία της Λάρισσας, αλλά δεν είμαι 65 χρονών και θα ήθελα απλώς ένα κανονικό εισιτήριο τραίνου 1ης θέσης για Αθήνα για την άλλη ημέρα το πρωϊ. Δεν με πίστεψε, μου χαμογέλασε πονηρά και μου είπε: « Πάντως εάν είστε πάνω από 65 ετών, εγώ δεν πρόκειται να το πω σε κανένα. Χα, Χα! Είμαι τάφος!». Τον ευχαρίστησα για την εχεμύθειά του και του υποσχέθηκα ότι μόλις γίνω 65 ετών θα έρθω στη Λάρισα να το διασκεδάσουμε μαζί και μετά να μου κόψει ένα φτηνό εισιτήριο επιστροφής. Εφυγα από τον σταθμό με το εισιτήριο στο χέρι και μια αίσθηση ότι ήμουν τουλάχιστον 20 χρόνια μεγαλύτερος και με το ένα πόδι στον τάφο.
Την ίδια ημέρα το μεσημέρι θα μιλούσα στο συνέδριο. Η κανονική ομιλία που συνήθιζα να λέω για το συγκεκριμένο θέμα διαρκούσε περίπου 90 λεπτά. Με παρακάλεσαν να την κάνω να διαρκεί το πολύ 30 λεπτά. Αφού ταλαιπωρήθηκα για 2-3 ώρες για να στριμώξω νοήματα και απόψεις, να παραλείψω χρήσιμους για την κατανόηση του θέματος πίνακες και μελέτες, να γίνω σε πολλά σημεία δογματικός και πολλά άλλα, κατόρθωσα τελικά να την περιορίσω στα επιθυμητά 30 λεπτά. Μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή μου όταν ο πρόεδρος της συγκεκριμένης συνεδρίας με ανήγγειλε ως εξής: « Και τώρα θα μας μιλήσει ο κος Γεωργιάδης για 15 το πολύ λεπτά, διότι μετά έχουμε διάλειμμα και γεύμα.»!!!!
Σοκαρισμένος και βρίζοντας την άτιμη την κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζει στα ουράνια και άλλους τους ρίχνει στα Τάρταρα, ανέβηκα στο βήμα και κατόρθωσα τελικά να πω την ομιλία των 90 λεπτών που είχε γίνει 30 λεπτά, σε 17 λεπτά, ζητώντας και συγγνώμη για την 2λεπτη καθυστέρηση. Οταν τελείωσα, κοίταξα τους συνέδρους και μου φάνηκε ότι όλοι με κοιτούσαν παράξενα προσπαθώντας να καταλάβουν εάν αυτό που είχαν ακούσει ήταν σημαντικό ή όχι, αλλά δεν τολμούσαν να ρωτήσουν. Πάντως, ούτως ή άλλως, η αμφιβολία τους διήρκεσε για πολύ λίγο, διότι έφυγαν τρέχοντας να προλάβουν το γεύμα. Κάθησα για λίγο μόνος μου στην άδεια αίθουσα και αναλογίστηκα: «Τι μπορεί να κάνει τελικά ο άνθρωπος όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Τα πάντα! Ετσι κατακτήσαμε σαν είδος αυτόν τον πλανήτη». Μετά πήρα το τρίτο Lexotanil του 1,5 mg.
Μ’ αυτή τη φιλοσοφική διάθεση πήγα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, που είχα φάει και ευχαριστηθεί το προηγούμενο βράδυ, να φάω μια σαλάτα Ceasar και να μείνω λίγο μόνος μου να διαλογισθώ.
Ενας ευγενέστατος σερβιτόρος, 25 λεπτά μετά την παραγγελία (νόμισα, προς στιγμή, ότι τον είχαν αιφνίδια απολύσει και δεν πρόλαβε ούτε την παραγγελία να δώσει), μου έφερε μια τεράστια γαβάθα χοντροκομμένο μαρούλι πασαλειμένο με μια περίεργη σάλτσα. Τον κάλεσα με ευγένεια και του είπα ότι παρήγγειλα μια σαλάτα Ceasar και όχι χόρτα για να βοσκήσω και εάν είχε την καλοσύνη να μου φέρει μια σαλάτα Ceasar. Με κοίταξε με ένα τρόπο που έλεγε « Πάλι σε περίεργο και σπαστικό έπεσα» πήρε την γαβάθα και σε τρία λεπτά γύρισε με την ίδια γαβάθα, που περιείχε περισσότερο μαρούλι, καμμιά 10ριά κρουτόν, 2 κομμάτια ψημένο και παγωμένο μπέικον και δύο κομματάκια κοτόπουλου μεγέθους φασολιού και ψημένα από την νεολιθική περίοδο της Θεσσαλίας, λέγοντάς μου «για να μην διαμαρτύρεσθε σας έφτιαξα μια ενισχυμένη σαλάτα Ceasar για να σας ευχαριστήσω». Βλέποντας το παρασκεύασμα που μου έφερε, του εξήγησα ότι την προηγούμενη ημέρα το βράδυ έφαγα μια σαλάτα τελείως διαφορετική, με ακριβώς το ίδιο όνομα, στο ίδιο ακριβώς τραπέζι και επειδή η χρονική διάρκεια από τότε δεν ξεπερνούσε το 12ωρο και επειδή δεν πάσχω ακόμη από μαλάκυνση εγκεφάλου, έχω την εντύπωση ότι μάλλον όλα αυτά είναι μια καλόγουστη φάρσα, κάτι σαν candid camera, και καιρός ήταν να μου το αποκαλύψουν για να γελάσουμε όλοι μαζί. Τότε εμφανίστηκε ο διευθυντής μάλλον του ξενοδοχείου, ο οποίος κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά με την Ceasar, κάτι που δεν θα μπορούσε να διορθωθεί (για άγνωστους λόγους) και μου πρότεινε να διαλέξω κάτι διαφορετικό, εντελώς δωρεάν και να μην στεναχωριέμαι. Συμφώνησα διότι θυμήθηκα ότι και η χθεσινή σαλάτα σολωμού ήταν πολύ ωραία σερβιρισμένη και εύγευστη. Τους παρακάλεσα λοιπόν να μου φέρουν μία παρόμοια. Πράγματι 5 λεπτά αργότερα ήρθε η ίδια γαβάθα, με μεγαλύτερη ποσότητα μαρουλιού, πασαλειμένου με την προηγούμενη σάλτσα που περιείχε τουλάχιστον ένα κοπάδι καπνιστούς σολωμούς Σκωτίας κομμένους σε τεράστια κομμάτια μάλλον με κέλτικο τσεκούρι. Πλήρως απογοητευμένος και εξαντλημένος από την πολύωρη μάχη με τις σαλάτες, τους ευχαρίστησα και πήγα στο μπάρ ξενοδοχείου να φάω κανένα τόστ να κόψω την πείνα μου. Εκεί μου έφεραν ένα τόστ με τυρί, που, όποιος το είχε φτιάξει, είχε πετύχει κάτι πρωτοφανές. Είχε ψήσει μόνο την μία φέτα του τόστ και είχε κατορθώσει να διατηρήσει το κεντρικό τυρί κρύο. Φυσικά η παρουσία του Lexotanil στο αίμα μου με διατήρησε ψύχραιμο αλλά νηστικό.
Το υπόλοιπο της ημέρας με την βοήθεια των συναδέλφων μου επανήλθα στο φυσιολογικό και πίστεψα ότι τα βάσανα του ταξιδιού μου τελείωσαν.
Την επόμενη ημέρα πολύ πρωϊ πήρα ένα ταξί για το τραίνο. Το τραίνο έφτασε με μόνο 20 λεπτά καθυστέρηση, γεγονός που χαροποίησε όλους τους επιβάτες που περίμεναν και ήταν έμπειροι σε σιδηροδρομικά ταξίδια. Ανέβηκα στο τραίνο κουβαλώντας τη βαλίτσα μου (ευτυχώς μικρή) και αφιέρωσα το χρόνο μου στην αναζήτηση της 1ης θέσης. Μετά από κανένα 15λεπτο άκαρπης αναζήτησης, ρώτησα μια κυρία που μου φάνηκε έμπειρη, πού μπορεί να βρίσκεται η πρώτη θέση. Η κυρία μου απάντησε « Εγκώ ντεν ξέρω. Είμαι από Ουκρανία!». Ευτυχώς εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε ένας ελεγκτής. Του έδειξα το εισιτήριο μου και τον ρώτησα που μπορεί να είναι η πρώτη θέση. Μου απάντησε ότι το εισιτήριό μου δεν είναι 1ης θέσης, είναι 2ης θέσης και να πάω να κάθήσω στη θέση μου στο άλλο βαγόνι γιατί ενοχλώ. Αγανακτισμένος εξεστόμησα την φράση «Θα με τρελάνετε, εγώ έκοψα εισιτήριο 1ης θέσης, τι μου λέτε τώρα;». Ψύχραιμος, μου αποκρίθηκε ότι αυτός βλέπει ένα εισιτήριο 2ης θέσης και ότι άν συνεχίζω να φωνάζω θα τον αρρωστήσω. Του είπα ότι άν θέλει μπορώ να πληρώσω την διαφορά και να πάω στην 1η θέση. Μου απάντησε ότι αυτό δεν γίνεται, διότι εάν μπει κάποιος στα Παλαιοφάρσαλα και κάθομαι εγώ στην θέση του, θα υπάρξει πρόβλημα! Συναισθανόμενος το τεράστιο ηθικό θέμα που θα του δημιουργούσα, υποχώρησα και κάθησα ήσυχα στη 2η θέση.
Δεκαπέντε λεπτά μετά εμφανίστηκε με ένα χαμόγελο και μου είπε: «Ωραία δεν είναι εδώ; ζεστούλα έχετε, άνεση σχετική έχετε, τι διαμαρτύρεσθε και μας στεναχωρείτε;» Του εξήγησα ότι όταν κόβω εισιτήριο 1ης θέσης και κάθομαι στην 2η δεν είναι και τόσο ευχάριστο. Τότε, σκύβοντας συνωμοτικά μου είπε: «Κάποιοι θέλουν να καταργήσουν το τραίνο, γι’ αυτό τα κάνουν αυτά! Είναι τα ιδιωτικά συμφέροντα!». Τόλμησα να απαντήσω ότι εάν ήταν έτσι θα έπρεπε να με βάλουν να πληρώσω περισσότερο και όχι λιγότερο. Αλλά γι’ αυτόν το επιχείρημά μου δεν ήταν πειστικό.
Για τις επόμενες τέσσερεις ώρες προσπαθούσα να γράψω κάτι στο laptop, αλλά με την φοβερή ευθυγράμμιση που έχουν οι γραμμές του τραίνου πρέπει να στοχεύεις με σηκωμένο το δάκτυλο περίπου δύο λεπτά, για να πετύχεις το κάθε γράμμα του πληκτρολόγιου. Η κίνηση του τραίνου μου θύμιζε την λογοτεχνική φράση «το τραίνο κυλούσε σαν φίδι μέσα στην πεδιάδα». Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι εγώ ήμουν στην κοιλιά του φιδιού και προσπαθούσα να γράψω στο laptop.
Φτανοντας στην Αθήνα, κατέβηκα από το τραίνο και, από αρρωστημένη περιέργεια, έψαξα να βρώ σε πιο βαγόνι από τα τέσσερα ήταν τελικά η 1η θέση. Τότε αποκαλύφθηκε η συνομωσία. Οι ιδιωτικοί φορείς που θέλουν να καταστρέψουν το τραίνο, δεν είχαν βάλει βαγόνι 1ης θέσης στη συγκεκριμένη αμαξοστοιχία. Τότε ήταν που πήρα το τελευταίο Lexotanil του 1,5 mg.
Το θαυμαστό αυτό φάρμακο με βοήθησε να αντιμετωπίσω στη συνέχεια και ένα σμάρι ταξιτζήδες έξω από τον σταθμό Λαρίσης, οι οποίοι σε ρώταγαν πρώτα που θέλεις να πας και μετά αποφάσιζαν εάν θα σε πάρουν. Αφού διαμαρτηρήθηκα έντονα στους υπόλοιπους ταξιτζήδες που περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους και τους τόνισα ότι έτσι χάνουν τα δικά τους λεφτά, έλαβα την εξής απάντηση: « Τι θέλεις δηλαδή; Nα τους σφάξουμε;»
Ετσι επέστρεψα σπίτι μου με το Μετρό.
Σήμερα, δύο ημέρες μετά, είμαι πολύ καλά και νομίζω σαν ειδικός με πολυετή παρουσία στα φάρμακα, ότι θα πρέπει ο ΕΟΦ να προσθέσει στις ενδείξεις του Lexotanil και τα επαγγελματικά ταξίδια στην Ελλάδα του τέλους του 2011. Εάν σκεφτεί κανείς ότι με 4 Lexotanil του 1,5 mg, με όλα τα καρδιακά προβλήματα που έχω, κατάφερα να ολοκληρώσω αλώβητος αυτό το ταξίδι, νομίζω ότι το φάρμακο την δικαιούται την ένδειξη και θα πρέπει να χορηγείται άνευ ειδικής συνταγής από τα περίπτερα.