Η ερώτηση είναι ρητορική, διότι όλοι γνωρίζουμε ότι για να γίνει ένα  συνέδριο χρειάζεται η συμμετοχή και συνεργασία τεσσάρων βασικών παραγόντων που είναι: 1) Η επιστημονική εταιρεία που θα το διοργανώσει. 2) Οι φαρμακευτικές εταιρείες, που θα το πληρώσουν. 3) Το τουριστικό γραφείο που θα το διαχειρισθεί και 4) Οι σύνεδροι που θα το παρακολουθήσουν.

Από τους 4 αυτούς παράγοντες, ο βασικότερος είναι ο τελευταίος διότι, θεωρητικά πάντα, ο στόχος ενός συνεδρίου είναι «η εκπαίδευση των συνέδρων». Στα περισσότερα συνέδρια όμως, για το μόνο που δεν ασχολούνται οι τρεις άλλοι παράγοντες, παρά μόνο αποσπασματικά, είναι «η εκπαίδευση των συνέδρων».

Τρεις είναι οι βασικοί πυλώνες της επιτυχίας ενός συνεδρίου: 1) Ο αριθμός των συνέδρων (όσο περισσότεροι, τόσο καλύτερα)  2) Το κοινωνικό προγραμμα (όσο πλουσιότερο, τόσο καλύτερα). 3) Το ξενοδοχείο (όσο πιο ξακουστό και της μόδας, τόσο καλύτερα).

Δεν θα ήθελα να αναλύσω ένα-ένα ξεχωριστά, διότι το απλό και σύντομο άρθρο μου θα διογκωθεί σε πολύτομο βιβλίο, αλλά νομίζω ότι χρειάζονται μερικά σχόλια μπας και κάποιοι υπεύθυνοι αλλάξουν κάτι.

Ο αριθμός των συνέδρων είναι οπωσδήποτε ένας σημαντικός παράγοντας. Αλλά ποιών συνέδρων; Αυτών που είναι στις αίθουσες που γίνονται οι παρουσιάσεις ή αυτών που είναι στις καφετέριες του ξενοδοχείου, στις παραλίες, στις γειτονικές πόλεις και χωριά για ψώνια ή για τουρισμό; Σε ένα από τα τελευταία συνέδρια που παρακολούθησα, στο 300 θέσεων περίπου parking του ξενοδοχείου όπου γινόταν το συνέδριο, δεν υπήρχε μία θέση για παρκάρισμα και στην μοναδική αίθουσα όπουγινόνταν την ίδια ώρα η «εκπαίδευση» ήταν μετά βίας 25 άτομα, συνήθως τα ίδια και τα ίδια. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο αριθμός αυτός  θεωρήθηκε  από την οργανωτική επιτροπή ως λίαν ικανοποιητικός!!!

Το ερώτημα είναι: Γιατί οι σύνεδροι δεν πηγαίνουν στις αίθουσες να παρακολουθήσουν τις συνεδριάσεις; Ποιός φταίει;

Οι απαντήσεις είναι πολλές, ας δούμε μερικές από αυτές. Τις παραθέτω όχι με σειρά σπουδαιότητας:

1) Οι εισηγήσεις

α) Το περιεχόμενο: Ελάχιστοι από τους εισηγητές έχουν στόχο την εκπαίδευση των ακροατών τους. Σκοπός τους είναι η παράθεση πολλών γνώσεων, για να μην τους πούνε αδιάβαστους. Οσο περισσότερα άρθρα, τόσο καλύτερα. Μέχρι και κινέζικα! Γνώσεις που μπορεί οποιοσδήποτε να βρεί εύκολα στο διαδίκτυο εάν τον ενδιαφέρει το θέμα. Ποιές από αυτές είναι χρήσιμες και ποιές για πέταμα δεν ενδιαφέρει τον εισηγητή. Αυτός θα τις πεί όλες και οι ακροατές, που δεν γνωρίζουν σε βάθος το θέμα, θα πρέπει μέσα σε 20 λεπτά να ξεδιαλύνουν την ήρα από το στάρι.

Συμπερασματικά: Καταιγισμός πληροφοριών μέχρι πλήρους εξάντλησης των μνημονικών δυνατοτήτων των ακροατών, χωρίς καμμιά θέση, καμμιά προσωπική απόψη και με την συνηθισμένη κατάληξη «χρειάζονται και άλλες μελέτες για την τελική απόφαση στο συγκεκριμένο θέμα».  Το τί θα γίνει μέχρι τότε, πόσοι θα πεθάνουν από τους ασθενείς μας αναμένοντας τα αποτελέσματα άλλων μελετών (εάν γίνουν ποτέ) ή τις κατευθυντήριες οδηγίες των διεθνών οργανισμών (εάν εκδοθούν ποτέ), κανένας μα κανένας δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται. Η κυρίαρχη θέση είναι «εγώ την παρουσίασή μου τι έκανα, την πέρασα στο CV μου, τί με νοιάζει για τα υπόλοιπα».

β) Η αισθητική

Πραγματικά είναι να απορεί κανείς με πιο κριτήριο επιλέγονται τα χρώματα στο φόντο των διαφανειών και των γραμμάτων. Οσο πιο σουρεαλιστικά τόσο καλύτερα. Αδύνατο να ξεχωρίσεις από απόσταση τι ακριβώς είναι γραμμένο. Το άσπρο φόντο με μαύρα γράμματα, ή το μπλε σκούρο φόντο με άσπρα ή κίτρινα γράμματα φαίνεται ότι τελευταία θεωρούνται πολύ μπανάλ.

Είναι να απορεί κανείς όμως περισσότερο με την προσπάθεια σύμπτυξης όσων περισσότέρων μηνυμάτων στην ίδια διαφάνεια. Ο ακροατής δεν προλαβαίνει να διαβάσει απολύτως τίποτε. Για να μην πω για τους πίνακες με τα μικρότατα γράμματα ή τις κουραστικές μπάρες αποτελεσμάτων. Τι προσπαθούν να επιτύχουν αυτού του τύπου οι εισηγητές «κανένας δεν τόπε και δεντό ΄βρε ακόμα»

2) Οι εισηγητές

Ορισμένοι εισηγητές, συνήθως πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, της ημεδαπής και της αλλοδαπής, αντιμετωπίζουν τους ακροατές τους σαν γιατρούς της εποχής του μέλλοντος, σαν υπερεπιστήμονες που ασχολούνται καθημερινά, πρωϊ- βράδυ, μόνο με το συγκεκριμένο θέμα. Δεν κάνουν καμμιά προσπάθεια να θέσουν το πρόβλημα απλά και μετά να προσφέρουν απλές λύσεις, βασισμένες σε τεκμηριωμένες βιβλιογραφίες. Οι παρουσιάσεις με δεκάδες ονόματα περιέργων ουσιών που πιθανόν μόλις έχουν ανακαλυφθεί, οι οποίες αλληλοεπιδρούν η μία στην άλλη και καταλήγουν σε άλλες εξίσου άγνωστες ακόμη και για την Google ουσίες, είναι οι πιο συνηθισμένες. Εάν τύχει κάποιος εκστασιασμένος ακροατής και ρωτήσει κάτι απλό καθημερινό, εάν δεν τον επιπλήξουν για την αμάθειά του, η απάντηση που δίδουν δείχνει ότι από την πολύ επιστήμη δεν τους μένει καθόλου χρόνος για κλινική ιατρική πράξη. Το πιο αστείο όμως είναι ότι μερικοί, ιδιαίτερα οι ξένοι, το αναγνωρίζουν δημόσια.

Αυτά τα ελάχιστα που ανάφερα είναι, νομίζω, αρκετά για να δίωξουν και τους πιο φανατικούς συνέδρους από τις αίθουσες.

Συμπέρασμα: θα πρέπει οι επιστημονικές εταιρείες να επιλέγουν τους εισηγητές με ένα μόνο κριτήριο, δηλαδή εάν είναι ικανοί να μεταδώσουν μια γνώση, άν είναι, με άλλα λόγια, καλοί δάσκαλοι και όχι εάν είναι κλινικοί γιατροί με μεγάλη συνταγογραφία, φημισμένοι ερευνητές ή έχουν απλώς πανεπιστημιακούς τίτλους.

Αλλά δεν φταίνε μόνο οι εισηγητές και οι επιστημονικές εταιρείες, φταίνε και πολλοί άλλοι.

Φταίνε και κάποιες φαρμακευτικές εταιρείες που επιλέγουν να φέρουν συνέδρους για τους οποίους η έννοια του συνεδρίου συνδυάζεται με δημόσιες σχέσεις, τουρισμό και χαλάρωση. Γιατροί με επιστημονικά ενδιαφέροντα ή άλλοι που διψούν για γνώση, οποιασδήποτε ηλικίας, επιλέγονται σπάνια.

Τελειώνοντας, γιατί εάν συνεχίσω δεν θα τελειώσω ποτέ, θα ήθελα να τονίσω και ένα ακόμη μικρό σχετικά πρόβλημα, αλλά πολλές φορές λίαν ενοχλητικό, που πολλοί συνάδελφοι μου το αναφέρουν στα πηγαδάκια των διαλειμμάτων των συνεδριάσεων. Την κάκιστη ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών από τα διάφορα συνεδριακά ξενοδοχεία. Πολλά από αυτά αντιμετωπίζουν τους συνέδρους σαν πελάτες δεύτερης κατηγορίας, με τρόπο λίαν υπεροπτικό, πχ το Costa Navarino, κάποια ξενοδοχεία στη Μύκονο και αλλού, ίσως γιατί κερδίζουν πολύ λιγότερα απ΄ όσα από τους άλλους πλούσιους πελάτες τους. Θα πρέπει κατά την άποψή μου, τα τουριστικά γραφεία να τονίσουν σε μερικά από αυτά ότι, εάν δεν ήταν τα συνέδρια, παρά την επιδότηση που λαμβάνουν, θα ήταν ήδη κλειστά.

Ολοι τονίζουν, πολιτικοί και ασχολούμενοι με το θέμα πολίτες, ότι ο ιατρικός συνεδριακός τουρισμός θα μπορούσε να προσφέρει στη χώρα μας πολλά οικονομικά ωφέλη. Θα ήθελα να παρακαλέσω όλους αυτούς, να δούν μήπως θα μπορούσε να προσφέρει και κάποιες χρήσιμες ιατρικές γνώσεις;;;;