“Walking in the rain, with pain”. Δρ Αχιλ. Ε. Γεωργιάδης, Ρευματολόγος, (www.myoskeletiko.com).
Πριν μερικά χρόνια διάβασα σε ιατρικό περιοδικό, ότι στο Λονδίνο, 2 στα πέντε άτομα, κάθε πρωΐ πριν πάνε στην δουλειά τους είναι υποχρεωμένα να λαμβάνουν κάποιο παυσίπονο για να είναι ικανά να την φέρουν σε πέρας. (http://www.medicalnewstoday.com/articles/256913.php). Εάν συνδυάσει κάποιος αυτό το άρθρο με τον καιρό του βροχερού Λονδίνου, τότε το γνωστότατο τραγούδι του 1964 “Walking in the rain“ των Barry Mann, Phil Spector και Cynthia Weil, μπορεί κάλλιστα να συνδυασθεί με τον πόνο και να γίνει “Walking in the rain, with pain”.
Φαίνεται λοιπόν ότι ο επιπολασμός του χρόνιου πόνου είναι εντυπωσιακά μεγάλος. Στις σύγχρονες κοινωνίες κυμαίνεται σύμφωνα με τις στατιστικές από 13 έως 53% (Hasselström J., et al. 2002, https://doi.org/10.1016/S1090-3801(02)00025-3). Οι τεράστιες αυτές διαφορές, από στατιστική σε στατιστική, οφείλονται στο ότι η ταξινόμηση του πόνου και ειδικά του χρόνιου πόνου, χωλαίνει εντυπωσιακά. Πάρα πολλοί αρνούνται να διαχωρίσουν τον φλεγμονώδη από τον νευροπαθητικό πόνο, άλλοι δεν συμπεριλαμβάνουν πάθήσεις όπως την χρόνια οσφυαλγία και την οστεοαρθρίτιδα, οι οποίες και είναι οι πιο συχνές παθήσεις του ανθρώπου και συνοδεύονται από μικτο χρόνιο πόνο. Χαρακτηριστική είναι η μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε από την FDA και είναι από τις πιο τεκμηριωμένες πάνω στο θεμα. Σύμφωνα με αυτή ο επιπολασμός του χρόνιου πόνου εξαρτάται από το κράτος από το οποίο προέρχεται η μελέτη. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά αλλά και θλιβερά.. Ο επιπολασμός του χρόνιου πόνου στην Δανία είναι περί το 20%, στην Νορβηγία ανέρχεται περίπου στο 25%, στις ΗΠΑ πλησιάζει το 32%, ενώ στην Ολλανδία το 35%. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας πιστεύει ότι είναι γύρω στο 35%. Μια άλλη μελέτη από τις ΗΠΑ ανεβάζει τον επιπολασμό στο 42%, ενώ στο Ισραήλ φθάνει στο 45%, στην Σκωτία το 50% και το ρεκόρ το έχει η Σουηδία με επιπολασμό περί το 55%. Απλά 3 σκανδυναυϊκές χώρες με αξιόλογο επιστημονικό επίπεδο δίνουν 3 εντυπωσιακά διαφορετικά ποσοστά (www.fda.gov/downloads/Drugs/NewsEvents/UCM 307835).
Μια άλλη μελέτη η οποία αφορούσε 1737 σχετικά άρθρα και 140.000 ενήλικες από την Μεγάλη Βρετανία έδειξε ότι ο επιπολασμός του χρόνιου πόνου κυμαίνεται από 35 – 51%. Ο χρόνιος πόνος μάλιστα ο οποίος προκαλεί μέτρια έως μεγάλη ανικανότητα πλησιάζει στο μεγάλο νησί το 10 έως 14%, ένα ποσοστό το οποίο σύμφωνα με τους συγγραφείς αντιστοιχεί σε 8.000.000 άτομα (Fayaz Α., et al. 2016, doi: 10.1136/bmjopen-2015-010364).
Ο επιπολασμός είναι μεγαλύτερος στις γυναίκες, αυξάνει με την ηλικία, απαντάται πιο συχνά σε άτομα με χαμηλό κοινωνικοοικονομικό επίπεδο (Johannes C.B., et al. 2010, doi: 10.1016/j.jpain.2010.07.002) και αφορά περίπου σε ποσοστό 80% συνήθως παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος (Yong R. J., 2022, doi: 10.1097/j.pain.0000000000002291).
Τα νούμερα αυτά είναι εντυπωσιακά και θα πρέπει να μας ανησυχήσουν και να μας κάνουν να ασχοληθούμε με το πρόβλημα του χρόνιου πόνου στην κοινωνία. Ο χρόνιος πόνος όπως φαίνεται είναι η συχνότερη πάθηση του σύγχρονου ανθρώπου, μειώνει εντυπωσιακά την ποιότητα ζωής και έχει τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό κόστος. Αυτά είναι τα δεδομένα. Εμείς τι κάνουμε; Εμείς συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε αδιάφοροι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους, όπως περπατάμε μέσα σε μια ενοχλητική βροχή, χωρίς να αισθανόμαστε το πρόβλημα τους ασχολούμενοι συνήθως με κάποιες σπάνιες, πολύ σπάνιες, αλλά εντυπωσιακές και χρήσιμες για τα CV μας νόσους. Ολη αυτή η κατάσταση μου θυμίζει τον στοίχο του τραγουδιού του Bob Marley "Some people walking in the rain and feel it. Others just get wet".