Είναι αποτελεσματική η ενδοαρθρική έγχυση κορτιζόνης στην οστεοαρθρίτιδα του ισχίου;;;
Κωνσταντίνος Σαρόπουλος, Ορθοπαιδικός Χειρουργός, Δ/ντής Η΄ Ορθοπαιδικής Κλινικής Ερρίκος Ντυνάν (konsaropoulos@gmail.com).
Πρόσφατη τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη που έγινε σε δύο κοινοτικές κλινικές στην Αγγλία έδειξε ότι μία μόνο ένεση στο ισχίο στεροειδούς και τοπικού αναισθητικού βελτίωσε τον πόνο και τη λειτουργικότητα σε ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα (ΟΑ) ισχίου, με το μεγαλύτερο όφελος να παρουσιάζεται στην αρχή της θεραπείας.
Στη μελέτη συμμετείχαν 199 ασθενείς με ΟΑ ισχίου από 40 ετών και άνω, με μέτριο έως σοβαρό πόνο τις περισσότερες ημέρες για τουλάχιστον 6 εβδομάδες, οι οποίοι τυχαιοποιήθηκαν σε 3 ομάδες. Στην 1 η ομάδα δόθηκε μόνον η συνήθης βέλτιστη θεραπεία, όπως αναφέρεται, που περιλάμβανε γραπτές πληροφορίες για την ΟΑ, ένα προσαρμοσμένο φυλλάδιο για την άσκηση και τις λειτουργικές δραστηριότητες και εξατομικευμένες συμβουλές και πληροφορίες σχετικά με την απώλεια βάρους, την άσκηση, τα υποδήματα, τα βοηθήματα βάδισης και τη διαχείριση του πόνου. Στους υπόλοιπους προστέθηκε τοπική έγχυση υπό υπερηχογραφική καθοδήγηση. Στη 2 η ομάδα μόνον τοπικού αναισθητικού (λιδοκαΐνη) και στην 3 η ομάδα έγχυση μαζί με το αναισθητικό και κορτιζόνης (40 mg τριαμσινολόνης).
Οι ασθενείς απάντησαν σε ερωτηματολόγια για τον πόνο στις 2 εβδομάδες και στους 2, 4 και 6 μήνες μέσω της αριθμητικής βαθμολογίας από το 0 έως το 10. Παράλληλα, ωστόσο, αξιολογήθηκαν δευτερογενώς και για τον πόνο, τη δυσκαμψία και τη λειτουργικότητα βάσει της κλίμακας WOMAC, αλλά και την αυτοδιαχείριση του πόνου, τη διαταραχή του ύπνου, την επιστροφή στις δραστηριότητές τους, την αναγκαιότητα λήψης αναλγητικών ή την παραπομπή προς χειρουργική επέμβαση, τη γενική κατάσταση της υγείας τους, αλλά και την γενική ικανοποίηση από τη θεραπεία.
Στους 6 μήνες η μέση βελτίωση στην ένταση του πόνου ήταν μεγαλύτερη στους ασθενείς που έλαβαν τριαμσινολόνη με λιδοκαΐνη από εκείνους που έλαβαν μόνο την βέλτιστη τρέχουσα θεραπεία (συμβουλευτική). Η μεγαλύτερη βελτίωση παρατηρήθηκε στις 2 εβδομάδες και στους 2 μήνες, αλλά όχι στους 4 και στους 6 μήνες. Επίσης στους 6 μήνες δεν παρατηρήθηκε διαφορά στους ασθενείς των ομάδων της λιδοκαΐνης και της τριαμσινολόνης-λιδοκαΐνης. Ωστόσο, σημαντικά υψηλότερη συνολική μέση βελτίωση παρατηρήθηκε στα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά όπως η αποτελεσματικότητα στην αυτοδιαχείριση του πόνου, η ποιότητα ζωής, η λειτουργικότητα κλπ. Και πάλι, όμως οι διαφορές ήταν μεγαλύτερες σε προηγούμενα χρονικά σημεία παρά σε μεταγενέστερη παρακολούθηση. Όπως είναι φυσικό, όταν το υπερηχογράφημα καταδείκνυε υμενίτιδα ή ύδραρθρο τότε το αποτέλεσμα της χορήγησης κορτιζόνης ήταν ακόμη καλύτερο.
Ένας συμμετέχων στην ομάδα τριαμσινολόνης-λιδοκαΐνης με βιοπροσθετική αορτική βαλβίδα πέθανε από υποξεία βακτηριακή ενδοκαρδίτιδα 4 μήνες μετά την παρέμβαση, η οποία κρίθηκε από τους ερευνητές ως πιθανώς σχετιζόμενη επιπλοκή, αφού σπανιότατα μεν, αλλά χωρίς να αποκλείεται, η έγχυση μπορεί να ενοφθαλμίσει κάποιον μικροβιακό παράγοντα, γεγονός που απαιτεί πολύ αυστηρή αντισηψία.
Με λίγα λόγια μια καθοδηγούμενη από υπερήχους ενδοαρθρική ένεση κορτικοστεροειδούς και τοπικού αναισθητικού μαζί με συμβουλές και οδηγίες είναι μια καλή κλινική πρακτική για τους ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα ισχίου.
Πηγή: Zoe Paskins et al. Clinical effectiveness of one ultrasound guided intra-articular corticosteroid and local anaesthetic injection in addition to advice and education for hip osteoarthritis (HIT trial): single blind, parallel group, three arm, randomised controlled trial. BMJ 2022.