Χρόνιος πόνος και... η απουσία επιστημονικών μελετών.
Δρ Αχιλ. Ε. Γεωργιάδης, Ρευματολόγος, (www.myoskeletiko.com).
Πριν 8 περίπου χρόνια οικονομικές στατιστικές μελέτες έδειξαν ότι ο χρόνιος πόνος στις ΗΠΑ κοστίζει κάθε χρόνο 560 έως 635 δισεκατομμύρια δολάρια για φαρμακευτικές ή άλλες θεραπείες αλλά και από χαμένη παραγωγικότητα (lost work days). Κάθε εργάσιμη ημέρα η οποία χάνεται λόγω ασθένειας αποτελεί σημαντική απώλεια για κάθε κράτος, για κάθε περιφερειακή και τοπική αρχή, για όλες τις επιχειρήσεις, μικρές ή μεγάλες. Ωστόσο, το συνολικό κόστος για κάθε κοινωνία μπορεί να είναι πολύ υψηλότερο όταν δεν διασφαλίζεται και η ποιότητα της εργασίας(https://eurlex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do? ri=OJ:C:2008:053:0016:0020:EL:PDF).
Ο χρόνιος πόνος είναι μία μάστιγα για κάθε κοινωνία διότι εξουδετερώνει τις περισσότερες φορές άτομα τα οποία δεν έχουν κάποια σημαντική οργανική βλάβη και θα μπορούσαν τις περισσότερες φορές να είναι πλήρως λειτουργικά παίρνοντας απλώς ένα αποτελεσματικό αναλγητικό φάρμακο. Αποτελεσματικό φάρμακο σε μία χρόνια πάθηση, όπως ο χρόνιος πόνος, είναι αυτό το οποίο αφενός είναι δραστικό αλλά ταυτόχρονα δεν έχει και σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες ώστε να μπορεί να δοθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ενα τέτοιο φάρμακο δεν είναι κάποιο από τα οπιοειδή ή οπιούχα τα οποία είναι μεν δραστικά αλλά εάν ληφθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα δημιουργούν εξάρτηση ή χάνουν την δραστικότητα τους. Αλλωστε η επιδημία των οπιοειδών στις ΗΠΑ κοστίζει κάθε χρόνο 50.000 νεκρούς, δηλαδή πολύ περισσότερους από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Το Institute of Medicine των ΗΠΑ πιστεύει ότι για να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα της θεραπείας του χρόνιου πόνου, πρέπει να δοθεί βάρος στην έρευνα και στην εκπαίδευση των γιατρών.
Δυστυχώς τα αποτελέσματα από μία μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Florida, διαπίστωσε μετά από σχετική ανάλυση των στοιχείων τα οποία διαθέτουν, ότι κατά τα έτη 2006 έως 2008, το 63% των ακαδημαϊκών αναισθησιολόγων (αλγολόγων) δεν δημοσίευσε ούτε μία εργασία. Σύμφωνα με τους ερευνητές ήταν γνωστό ήδη ότι οι αναισθησιολόγοι δεν δημοσιεύουν συχνά μελέτες, αλλά φαίνεται, όπως τονίζουν, το πρόβλημα τα τελευταία χρόνια έχει επεκταθεί και στον ακαδημαϊκό χώρο. Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό το γεγονός είναι άγνωστος. Για να βελτιωθεί η κατάσταση, σύμφωνα με τους ερευνητές, θα πρέπει να γίνει περισσότερη εκπαίδευση και να δοθεί μεγαλύτερη βοήθεια στους νέους επιστήμονες ώστε να ασχοληθούν με την έρευνα (Hurley R., et al. doi: 10.1213/ANE.0b013e3182a91aa9, University of Florida Healt).
Σύμφωνα με την άποψη μου υπάρχει και κάποιος άλλος λόγος ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Ο χρόνιος πόνος είναι μια πάθηση ιδιαίτερα πολύπλοκη στην διάγνωση αλλά και στην θεραπεία και αγκαλιάζει πολλές ειδικότητες, οι οποίες καλύπτουν τις περισσότερες φορές διαφορετικά θέματα όχι μόνο κλινικά. Μόνον η ανταλλαγή γνώσεων από διάφορες ιατρικές ή άλλες κατά περίπτωση, ειδικότητες θα δημιουργήσει ενδιαφέροντα και πρωτότυπα ερωτήματα, τα οποία στην συνέχεια θα απαιτήσουν κάποιες λύσεις. Η συγκέντρωση, καταγραφή και ανάλυση των προτεινόμενων λύσεων αναμεμειγμένη με την υπάρχουσα διεθνή βιβλιογραφία θα γεννήσει τις καινούργιες και πρωτότυπες μελέτες. Με απλά λόγια θα πρέπει να αλλάξουμε μια ατομιστική νοοτροπία και να ακολουθήσουμε την άποψη του Αισώπου ο οποίος πριν 2500 χρόνια είχε πει το κλασικό πια απόφθεγμα «η ισχύς εν τη ενώσει», εάν θέλουμε να βελτιώσουμε την διάγνωση και θεραπεία του χρόνιου πόνου.