Η σαρκοπενία (μείωση της μυϊκής μάζας) και ο κίνδυνος Οστεοπορωτικού κατάγματος.
Δρ Αχιλ. Ε. Γεωργιάδης, Ρευματολόγος
Είναι αρκετά γνωστό ότι δύο διαμετρικά αντίθετες παθολογικές φάσεις του σωματικού βάρους μας, η παχυσαρκία και η απίσχναση, είναι δυνατόν να προκαλέσουν Οστεοπόρωση, εκείνο το οποίο δεν έχει μελετηθεί επαρκώς είναι α) Ποιος είναι ο επιπολασμός των οστεοπορωτικών καταγμάτων και στην μία και στην άλλη παθολογική κατάσταση και β) Ποιες περιοχές του σκελετού αφορούν περισσότερο κάθε μία από αυτές την σπονδυλική στήλη, το ισχίο ή τον καρπό (DOI: 10.1007/s00198-017-4294-7).
Ερευνητές χρησιμοποιώντας αναδρομικά τα απειράριθμα δεδομένα που παρέχει η Βρετανική Biobank σε συνδυασμό με τα κριτήρια για την διάγνωση της Σαρκοπενίας της European Working Group on Sarcopenia in Older People 2 (EWGSOP2) κατόρθωσαν να υπολογίσουν το ποσοστό του επιπολασμού των οστεοπορωτικών καταγμάτων σε περιπτώσεις προσαρκοπενίας (μέτριας αλλά μη φυσιολογικής απώλειας μυϊκού μάζας) και σαρκοπενίας (μεγάλης απώλειας μυϊκού μάζας) (doi: 10.3390/ijms23158303). Η μυϊκή δύναμη αξιολογήθηκε χρησιμοποιώντας τη δύναμη της λαβής (HGS- handgrip strength) και η μυϊκή μάζα χρησιμοποιώντας τον δείκτη σκελετικών μυών (SMI (skeletal muscle index), από την ανάλυση βιοαντίστασης). Σαν προσαρκοπενία ορίστηκε σύμφωνα με την βιβλιογραφία ο συνδυασμός χαμηλής HGS με φυσιολογική SMI και ο συνδυασμός φυσιολογικής HGS με χαμηλή SMI. Σαν σαρκοπενία ορίστηκε ο συνδυασμός χαμηλής HGS και χαμηλής SMI. Σαν οστεοπορωτικό κάταγμα και ιδιαίτερα «σαν μείζον οστεοπορωτικό κάταγμα» χρησιμοποιήθηκε ο ορισμός που αναφέρεται στο εργαλείο FRAX. Οι συσχετίσεις αξιολογήθηκαν χρησιμοποιώντας μοντέλα αναλογικών κινδύνων Cox, προσαρμοσμένα για παράγοντες κινδύνου σαρκοπενίας και οστεοπόρωσης. Αναφέρθηκαν προσαρμοσμένοι λόγοι κινδύνου (HRa) και διαστήματα εμπιστοσύνης 95%.
Αξιολογήθηκαν συνολικά 387.025 γυναίκες: 54,4%, με διάμεση ηλικία: 58,0 (IQR: [51,0 έως 63,0]) έτη). Από αυτές στην έναρξη της μελέτης υπήρχαν 18.257 (4,7%) που διαχωρίσθηκαν σε προσαρκοπενικές (της υποομάδας n°1 δηλαδή μόνο με χαμηλή HGS) σε ποσοστό 2,1%), 7.940 (προσαρκοπενικές της υποομάδας 2, δηλαδή μόνο με χαμηλή SMI) και 1.124 (0,3%) σαρκοπενικές (υποομάδα 3). Μετά από μέση διάρκεια παρακολούθησης 12,0 ετών το 4,7% από τις συμμετέχουσες διαγνώστηκαν με τουλάχιστον ένα περιστατικό κατάγματος. Τόσο η προσαρκοπενικές (υποομάδες n°1 και n°2) όσο και οι σαρκοπενικές συσχετίστηκαν συνολικά με σημαντικά υψηλότερο κίνδυνο κατάγματος. Από αυτές όσες παρουσίασαν μείζονα Οστεοπορωτικά κατάγματα σύμφωνα με τον FRAX ήταν Ομάδα 1 HR = 1.30, Ομάδα 2 HR = 1.19 .και Ομάδα 3 =ΗΡ=1,18.
Το συμπέρασμα είναι ότι σε μεσήλικες γυναίκες τόσο σε σαρκοπενικές όσο και σε προσαρκοπενικές ο κίνδυνος για απλό κάταγμα όσο και για μείζον κάταγμα είναι σημαντικά αυξημένος.