Η επιδημιολογία των καταγμάτων του ισχίου. Καινούργια εντυπωσιακά ευρήματα.
Δρ Αχιλ. Ε. Γεωργιάδης, Ρευματολόγος (www.myoskeletiko.com)
Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα στις σελίδες αυτού του διαδικτυακού βιβλίου, τα κατάγματα του ισχίου είναι τα πιο σημαντικά για την αξιολόγηση της επιδημιολογίας της Οστεοπόρωσης και αυτό συμβαίνει για δύο κυρίως λόγους:
- Καταγράφονται σχεδόν όλα επειδή σχεδόν όλα χρειάζονται νοσηλεία σε νοσοκομείο.
- Είναι τα πιο επικίνδυνα για την ζωή, επειδή το 20% των συνήθως υπερηλίκων ασθενών που τα υφίστανται καταλήγουν και το 50% αποκτούν μόνιμη ανικανότητα.
Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι που πάντα μια επιδημιολογική ταξινόμηση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για όλους. Την έρευνα αυτή την ανέλαβε μία διεθνής ομάδα μελετητών από 19 χώρες και χρησιμοποίησε δεδομένα από τα στοιχεία που καταγράφονται στις στατιστικές της υγειονομικής περίθαλψης της κάθε χώρας.
Οι βασικοί στόχοι της μελέτης ήταν η καταγραφή της συχνότητας εμφάνισης των καταγμάτων του ισχίου, η χορηγούμενη θεραπεία μετά το κάταγμα, η θνησιμότητα, και οι περισσότερες γενεσιουργές αιτίες σε άτομα πάνω από 50 ετών και από το 2005 έως το 2018. Για όλες αυτές τις πληροφορίες χρησιμοποιήθηκε κοινό πρωτόκολλο.
Συνολικά, εντοπίστηκαν 4.115.046 κατάγματα ισχίου από 20 βάσεις δεδομένων. Τα αναφερόμενα τυποποιημένα κατά ηλικία και φύλο ποσοστά εμφάνισης καταγμάτων ισχίου κυμαίνονταν από 95,1 (95% διάστημα εμπιστοσύνης [CI] 94,8-95,4) στη Βραζιλία έως 315,9 (95% CI 314,0-317,7) στη Δανία ανά 100.000 κατοίκους. Τα ποσοστά επίπτωσης μειώθηκαν κατά την περίοδο της μελέτης στις περισσότερες χώρες. Ωστόσο, ο εκτιμώμενος συνολικός ετήσιος αριθμός καταγμάτων ισχίου σχεδόν διπλασιάστηκε από το 2018 έως το 2050.
Μέσα σε ένα χρόνο μετά από κάταγμα ισχίου, χορηγήθηκε θεραπεία σε ποσοστό 11,5% (95% CI 11,1% έως 11,9) στη Γερμανία ενώ στο Ενωμένο Βασίλειο το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 50,3% (95% CI 50,0% έως 50,7%).
Τα ποσοστά θνησιμότητας από όλες τις αιτίες κυμάνθηκαν από 14,4% (95% CI 14,0% έως 14,8%) στη Σιγκαπούρη έως 28,3% (95% CI 28,0% έως 28,6%) στο Ενωμένο Βασίλειο.
Όπως και άλλες μελέτες έχουν δείξει οι άνδρες αφενός ελάμβαναν σπανιότερα αντιοστεοπορωτική θεραπεία από τις γυναίκες αφετέρου είχαν μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας απ όλες τις αιτίες από αυτές. Μάλιστα βρέθηκε ότι θα έχουν και μεγαλύτερη αύξηση των καταγμάτων προοδευτικά μέχρι το 2050.
Το εντυπωσιακό εύρημα της μελέτης ήταν ότι τόσο ο επιπολασμός των καταγμάτων του ισχίου, όσο και η μετά το κάταγμα θεραπευτική αντιμετώπιση δεν ήταν ευθέως ανάλογη με την οικονομική δυνατότητα του πληθυσμού μεταξύ των χωρών που μελετήθηκαν. Η διαφορές προέρχονταν μάλλον από την διαφορετική ιατρική νοοτροπία της κάθε χώρας και όχι από τις οικονομικές δυνατότητες του τοπικού ασφαλιστικού συστήματος (DOI: 10.1002/jbmr.4821).
Επομένως θα πρέπει κάποιος να αναρωτηθεί: Τότε γιατί γίνονται τόσα συνέδρια που στόχος τους είναι η ανταλλαγή χρήσιμων ιατρικών πληροφοριών; Μήπως μόνο για τουριστικούς λόγους;;;