Οι σύγχρονες συστάσεις για τη θεραπεία της ινομυαλγίας.
Δ. Καρόκης, Ρευματολόγος, (dkarokis@hotmail.com).
Από το Συνέδριο Εαρινές Ημέρες Ρευματολογίας, Δράμα, Απρίλος 2017
Τον Ιανουάριο του 2017 δημοσιεύτηκαν στο Annals of Rheumatic Diseases οι τελευταίες κατευθυντήριες οδηγίες της EULAR (European League Against Rheumatism) για τη θεραπευτική προσέγγιση της ινομυαλγίας.
Σ’ αυτές τονίζεται αρχικά η σημασία της κατανόησης της φύσης της πάθησης από τον ασθενή, κάτι που πρέπει να γίνει με την κατάλληλη ενημέρωση και εκπαίδευση από τον γιατρό, καθώς και η σημασία της εξατομίκευσης της θεραπείας.
Οι κύριοι στόχοι είναι η αντιμετώπιση και βελτίωση του άλγους, του άγχους και της κατάθλιψης, αλλά και η βελτίωση του ύπνου του ασθενούς. Για την επίτευξη των στόχων αυτών, χρησιμοποιούνται φαρμακολογικές και μη φαρμακολογικές θεραπείες.
Ξεκινώντας από τις μη φαρμακολογικές, η άσκηση είναι απαραίτητο στοιχείο της θεραπείας. Μπορεί να είναι άσκηση ενδυνάμωσης ή αεροβική σε νερό ή σε στερεό έδαφος, σε γυμναστήριο ή στο σπίτι ή στην ύπαιθρο, πρέπει όμως απαραίτητα να είναι καθημερινή, μικρής διάρκειας και μικρής έντασης, με πολύ αργή και προοδευτική αύξηση. Η γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία είναι επίσης πολύ σημαντική, καθώς θα βοηθήσει τον ασθενή στη διαχείριση της καθημερινότητάς του, τη βελτίωση της δραστηριότητας, την αποφυγή αρνητικών σκέψεων και τη συμμόρφωση στη θεραπευτική αγωγή. Ο βελονισμός μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του άλγους, ενώ όσον αφορά τη δίαιτα, τα χαμηλά επίπεδα ω3 λιπαρών οξέων-βιταμίνης Β12-μαγνησίου-ψευδαργύρου και αντιοξειδωτικών μπορεί να προκαλέσουν αύξηση της έντασης των συμπτωμάτων. Η διατήρηση επαρκών επιπέδων βιταμίνης D είναι απαραίτητη, ενώ δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν την χρησιμότητα της χειροπρακτικής, του διαλογισμού, της yoga και της ομοιοπαθητικής.
Όταν η μη φαρμακολογική προσέγγιση δεν είναι αρκετή, ο θεράπων γιατρός μπορεί να χρησιμοποιήσει φάρμακα. Η πρεγκαμπαλίνη σε δόσεις 300-600 mg/ημέρα και η ντουλοξετίνη σε δόση 60 mg/ημέρα έχουν αρκετά καλό αποτέλεσμα, ενώ μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί η αμιτρυπτιλίνη, η βενλαφαξίνη, άλλα αντικαταθλιπτικά (σιταλοπράμη, παροξετίνη) και η τραμαδόλη. ΔΕΝ συνιστάται η χρήση αντιφλεγμονωδών, κορτιζόνης, ισχυρών οπιοειδών και αντιψυχωσικών φαρμάκων.
Όλοι οι ειδικοί αλλά και η κλινική εμπειρία συμφωνούν ότι μια βελτίωση των συμπτωμάτων της τάξης του 50% είναι εξαιρετικό αποτέλεσμα, γιαυτό και πρέπει γιατρός και ασθενής να θέτουν ρεαλιστικούς στόχους στην πολύ δύσκολη αντιμετώπιση αυτού του συνδρόμου με την πολύπλοκη παθογένεια και την πολυεπίπεδη συμπτωματολογία.